Tsoho na biyu ma’abocin karnuka ya matso kusa da ifiritu ya fara bayar da labarinsa, ya ce, ka sani ya kai shugaban sarakunan aljanu, waɗannan karnuka biyu ‘yan uwana ne, ni ne na ukunsu. Mahaifinmu ya mutu ya bar mana gadon dinari dubu uku. Da aka raba waɗannan kuɗaɗe aka ba wa kowa nasa, sai ni na buɗe rumfa a kasuwa ina ciniki a cikinta, ina saye ina sayarwa. 'Yan uwana kuwa suka tafi fatauci.
Marubuci: Bukar Mada
Bayan shekara guda, sai 'yan uwan nan nawa suka komo daga fatauci, babu komai tare da su na daga dukiya, duk sun salwantar da ita. Na ce da su, “Ya ‘yan uwana ashe dama ba sai da na ba ku shawarar kada ku tafi fataucin nan ba?” Su ka ce da ni, “Ya ɗan uwanmu ashe ba ka yarda da ƙaddarar Allah mai girma da ɗaukaka da ya yi nufi a kanmu ba?”
Na karɓe su. Na riƙe su, na tafi da su gidana, na ba su abinci da sutura mai yawa, sannan na tafi da su zuwa ga rumfata ta kasuwa na ce da su na yarda su zauna mu yi kasuwanci tare da su, duk ribar da aka samu a raba ta uku daidai, kowa ya ɗauki kashi ɗaya.
Mu ka zauna akan haka har zuwa wani zamani mai tsawo. Sai wata rana ‘yan uwan nan nawa suka ce suna so za su koma fatauci tunda yanzu sun sami nasu jari, suka kwaɗaitar da ni akan mu tafi tare domin an fi samun riba mai yawa a fatauci. Na ƙi amincewa da in bar rumfata saboda na san ina samun riba sosai a cikinta.
'Yan uwan nan nawa ba su gushe ba suna kwaɗaitar da ni akan zuwa fatauci har tsawon wasu shekaru. Daga ƙarshe dai suka shawo kaina na amince da za mu tafi tare da su. Muka ƙidaya kuɗin da ke gare mu, muka ga muna da dinari dubu shida. Na ba da shawarar mu raba kuɗin nan biyu, mu binne rabi a ƙasa mu tafi da rabi, koda tafiya ba ta yi kyau ba, idan mun dawo muna da jarin da za mu ci gaba da kasuwancinmu. Suka aminta da wannan shawara tawa.
Muka raba kuɗin biyu, muka binne dinari dubu uku a ƙasa, sannan kowannen mu ya riƙe dinari dubu ɗaya. Muka sayi kaya, muka gama ciko, muka biya kuɗin jirgi, muka haura cikin bahar maliya. Sai da muka yi wata ɗaya muna tafiya a cikin jirgi, har Allah ya kai mu wani babban birni.
Bayan mun sauke kayan mu, muka shiga cikin birnin nan, muka fara ciniki, Allah kuwa ya sa wa kayan nan namu albarka, muka sayar da su duka. Muka ci riba har sai da kowane dinari ya koma dinari goma. Bayan mun huta a wannan birni tsawon wani ɗan lokaci kaɗan, sai muka yi niyyar komawa gida. Muka haɗa kuɗinmu, muka nufi bakin bahar maliya domin hawa jirgi.
Muna zuwa bakin gaɓar bahar maliya, sai muka iske wata yarinya wadda aka halicceta kyakkyawar halitta. Tana ganin mu, ta gaishe mu da ladabi, ta dube ni ta ce, “Ya shugabana, ko za ka yi mini wata alfarma guda ɗaya, ni kuma in saka maka da wani abu daban?” Na ce da ita, “Na’am, faɗi buƙatarki, zan yi miki koda kuwa ba za ki saka mini da komai ba.”
Yarinyar nan ta ce, “Ya shugabana, alfarmar da nake nema a wurinka ita ce, ina so ka aureni, ka tafi da ni garinku, ka aikata duk yadda ka so da ni a matsayin matarka. Haƙiƙa idan ka biya mini da wannan buƙata, to ka yi mini alheri mai girma wanda ba zan manta da shi ba, sannan ni kuma zan saka maka da alherin da ya fi wanda ka yi mini.”
Yayin da na ji zancen wannan kyakkyawar yarinya, sai na ji tausayinta a zuciyata, na yarda da buƙatarta. Na yi mata shimfiɗa mai kyau ta alfarma a cikin jirgin da muka shiga. Na yi mata karamci na martaba ta. Yayin nan jirginmu ya miƙa cikin bahar maliya.
Zuciyata fa ta so yarinyar nan, so mai tsanani, na zamana ba ni rabuwa da ita dare da rana. Na shagala da ita ga barin 'yan uwana. Ashe duk kishi ya kama su ban sani ba. Kuma da ma can ashe suna yi mini hassada game da yawan dukiyata da kayana. Kuma wannan tafiyar ma da muka yi ashe duk cikin shiri ne na su hallakani su kwashe dukiyata, Sheɗan ya rigaya ya yi musu huɗuba.
Sai da suka bari dare ya yi, kowa ya yi bacci a cikin jirgin nan, sai 'yan uwan nan nawa suka ɗauke mu, ni da matata, suka jefa cikin bahar maliya. Su na jefa mu sai na farka, matata kuwa sai na ga ta juye ta zama aljana, ta ɗauke ni ta yi sama da ni, ta kai ni kan wani tsibiri ta ajiye ni. Sai ta juya ta nufi inda jirginmu ya ke.
Da gari ya waye sai ga aljanar nan ta dawo wurina ta ce, “Ni ce matarka. Tun lokacin da na gan ka tare da waɗannan 'yan uwa naka, na yi dubi izuwa zuciyarsu na gani cewa su sun zo da kai wannan fatauci ne domin su halaka ka, na kuma yi dubi izuwa zuciyarka na ga kai mutumin kirki ne, kana tare da su ne tsakaninka da Allah. Domin na kuɓutar da kai, shi ya sa na rikiɗa zuwa ga kyakkyawar budurwa na nemi da ka aure ni domin in taimakeka. Amma 'yan uwanka sun cuceka, na yi fushi da su, babu makawa yanzu in kashe su.”
Yayin da na ji haka, sai na yi al’ajabi akan wannan al’amari, sannan na yi ta rarrashin ta ina ba ta haƙuri a kan kada ta kashe mini 'yan uwa. Na gaya mata labarin yadda nake da su duka. Ta ce lalle ba makawa sai ta dulmiyar da su cikin ruwa tamkar yadda suka yi niyyar yi mana.
Na ce idan ta aikata haka haƙiƙa ta cuce ni domin 'yan uwana ne, sannan na tuna mata akan farkon haɗuwarmu da alƙawarin da ta yi na saka mini da alherin da na yi mata. Da ta ji haka, sai ta ɗauke ni ta yi sama da ni, ba ta ajiye ni ba sai tsakiyar gidana a garinmu. Na je wurin da muka binne kuɗin nan na tone su na ɗauka. Na je kasuwa na karɓi rumfata ga wanda na ba wa haya da niyyar washe gari in koma ga kasuwanci na.
Da dare ina shiga gida sai na tarad da waɗannan karnuka guda biyu a ɗaure cikin sarƙa. Su na gani na sai suka fara kuka suna kewaya ni, ni ban sani ba. Sannan sai ga matar nan tawa ta bayyana. Ta ce, “Waɗannan 'yan uwanka ne.” Na tambaye ta wane ne ya aikata haka gare su? Ta ce da ni ita ce ta aika da su wajen 'yar uwarta ta mayar da su haka, ba za su koma ga siffarsu ta asali ba sai bayan shekara goma. Wannan shi ne hukuncin laifin da suka aikata maka.
Tsoho mai karnuka ya ci gaba da ba wa ifiritu da sauran mutanen nan labarinsa. Ya ce, ya kai ifiritu, shugaban sarakunan aljanun duniya, yau shekara goma ke nan da faruwar wannan abu, yanzu haka ina kan hanyata ta zuwa wajen 'yar uwar matata da waɗannan karnuka domin mayar da su ga siffarsu ta asali, sai na ga wannan mutum zaune da wannan tsoho mai barewa, na tambayi labarin zamansu nan, suka gaya mini. Wannan shi ne labarina da waɗannan karnuka. Idan wannan labari ya zama abin al’ajabi a wurinka, ina so ka ba ni sulusin jinin wannan Tajiri da ya kashe ɗanka.
Ifiritu ya yi mamaki da wannan labari matuƙar mamaki. Ya ce haƙiƙa wannan labari naka abin rubutawa ne a ajiye shi domin mutane su dinga karantawa har zuwa ƙarshen lokaci. Na ba ka sulusin jinin wannan mutum.
Sai tsoho mai alfadara ya matso ya ce, ya kai shugaban aljanu, haƙiƙa labarina duk ya fi na saura ban mamaki da al’ajabi, amma ba zan gaya maka ba sai idan ka yi alƙawarin za ka ba ni sulusin jinin wannan mutum. Ifiritu ya amince. Tsoho mai alfadara ya fara bayar da labarinsa mai cike da ban al’ajabi da kuma mamaki.
Tsoho na uku mai alfadara ya gabata zuwa ga ifiritu ya fara labarta wa Ifiritu hikayarsa, ya ce, ya sarkin aljanu, babbar tutar aljanu, ka sani cewa wannan alfadara da kake gani matata ce. Wata rana na yi tafiya zuwa fatauci, na bar matata a gida har tsawon shekara guda ban dawo ba. Ran nan sai Allah ya yi dawowata gida. Ya yin da na iso garinmu a cikin dare, sai na nufi gidana. Ina shiga ɗakina sai na sami matata kwance da wani baƙin mutum a kan shimfiɗata, suna zance suna raha da dariya tare da sumbatar juna.
Yayin da ta ga na yi tsaye ina kallonsu cike da mamakin wannan abu da na gani, na daga cin amana, sai ta yi sauri ta tashi ta ɗauko wani ruwa a cikin kasko, ta yi wani zance na sihiri a cikin ruwan, sannan ta watsa mini shi a jiki ta ce, juye daga siffarka ta mutum ka koma ga siffar kare. Nan take na zama kare. Suka kore ni waje cikin duhun dare, suka mayar da gida suka rufe.
Bayan matata da mutumin nan sun kore ni daga gidana, sai na kama hanya ina tafiya ban san inda nake nufa ba. Ban gushe ba ina tafiya har na kai cikin kasuwa. Na sami wata rumfa nan na kwanta kafin gari ya waye. Ashe rumfar nan ta sarkin fawa ce.
Da gari ya waye, mutane sun fara fitowa kasuwa, sai ga sarkin fawa ya iso ga rumfarsa. Yayin da ya gan ni ina cin ƙasusuwan da aka watsar, sai tausayina ya kama shi, ya ja ni ya shiga gidansa da ni domin ya ba ni abinci.
Muna shiga gidan sarkin fawa sai ‘yarsa ta yi sauri ta rufe jikinta da mayafi, ta ce da mahaifinta, baba, me ya sa ka shigo mana da namiji cikin gida? Sai mahaifin ya tambayeta, ina namijin?
Ta ce, wannan kare namji ne, matarsa ce ta sihirce shi, ni, ina da ikon kuɓutar da shi. Yayin da ubanta ya ji zancenta, sai ya ce, na roƙe ki domin Allah, ‘yata, ki kuɓutar da shi!
Ta riƙi wani kasko da ruwa a cikinsa, ta yi zance bisa gare shi, ta kwara ruwan bisa gare ni, ta ce, fita daga wannan sura ya zuwa ga surarka ta farko! Nan da nan kuwa na koma mutum, kamar yadda na ke da farko.
Na yi godiya gare ta, na ce da ita, ina son ki sihirce mini matata tamkar yadda ta sihirceni. Sai ta ce, to. Ta ba ni wani ruwa, ta ce, in je in watsa mata shi yayin da take barci, in ambaci duk surar da nake so ta koma, za ta koma nan da nan. Na karba, na yi godiya, na nufi gidana.
Bayan na shiga gidan, sai na iske matata tana barci. Na yayyafa ruwa bisa gareta, na ce, ki fita daga wannan sura ya zuwa ga surar alfadara! Nan da nan ta zama alfadara. Ita ce wannan alfadara da kake gani, ya shugaban ifiritai. Yayin nan tsoho ya waiwaya gare ta ya ce, ko wannan gaskiya ne? Alfadara ta rauda kanta, wato ta ce, na’am.
DUBA WANNAN: Hikayar Ali Baba Da Barayi Arba'in (1)
Yayin da tsoho mai alfadara ya gama zanta labarinsa, aljani ya yi raurawa da farin ciki, ya ba shi sulusin jinin tajiri da ya wanzu, sannan ya ɓace a cikin iska yana mai farin ciki da waɗannan labarai da ya ji, ya bar Tajiri da tsofaffin nan.
Tajiri ya yi wa tsofaffin nan godiya a kan kuɓutar da shi da suka yi daga hannun ifiritu. Sannan kowa ya kama gabansa.
